Wieś po raz pierwszy wymieniona w "Liber Beneficiorum" Jana Długosza z lat 1470-1480. Nazwę zapisano wtedy jako Slawczino. Nazwa miejscowości pochodzi od nazwy osobowej "Sławko", "Sławek". Za czasów Długosza było to własność Śliszów z Czarnolasu. W początkach XVI wieku wieś nadal należała do Śliszów a w drugiej połowie XVI wieku była już dziedzictwem Siennieńskich. Po Siennieńskich wieś przechodzi na własność rodu Gniewoszów. Na przełomie XVII i XVIII wieku Słąwczyn był wsią należącą do Gniewoszów. W końcu XVIII wieku wieś należała do rodziny Działyńskich. W końcu XIX wieku Sławczyn leżał w gminie Sarnów i w parafii Oleksów. W tym czasie we wsi stało 29 domów a mieszkało w niej 309 mieszkańców. Znajdowała się tu cegielnia dostarczająca cegły do budowy fortów w Dęblinie (Iwanogrodzie). W 1938 roku we wsi stało 53 domy.