Mieczysław Seredyn (st. sierż. pil.) - urodził się 10 kwietnia w 1920-ym roku w Borku, gmina Gniewoszów (ojciec : Wincenty Seredyn, matka: Marianna Ziemska). W 1937-ym roku wstąpił do SPLdM w Bydgoszczy. Wybuch wojny we wrześniu 1939-go roku wstrzymał jego dalsze wyszkolenie na pilota bombowego. Z większością uczniów pilotów był ewakuowany do Rumunii. Później przedostał się do Francji i z końcem marca 1940-go roku był wysłany na kurs pilotażu do Marrakesz w Maroko, Afryka Północna. Po upadku Francji był ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie 23-go stycznia 1942 roku został wcielony do 305 Dywizjonu Bombowego "Ziemi Wielkopolskiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego".

Wykonując 29-go sierpnia lot bojowy na Saarbrucken, samolot Wellington Z1480/SM-N był w płomieniach po dziesięciu atakach przez nocne myśliwce. Na rozkaz kapitana samolotu Tadeusza Czołowskiego trzech członków załogi wyskoczyło na spadochronach, po czym dwóch dostało się do niewoli: por. nawig. Henryk Aleksandrowicz i kpr. Rtg. Mieczysław Ćwikliński, kpr. rtg. F. Kula - uciekł na teren nie okupowanej Francji. Kpt. Tadeusz Czołowski prowadził dalej płonący samolot, podczas gdy drugi pilot plut. Mieczysław Seredyn gasił pożar. Obaj piloci myśleli, że tylny strzelec jest ranny i podjęli decyzję o kontynuowaniu lotu. Pilotom udało się dolecieć do wybrzeży Wielkiej Brytanii, gdzie musieli przymusowo lądować niedaleko lotniska RAF Maston. Niestety kpr. strz. Stefana Ruegera nie udało się już uratować.
Wykonując lot bojowy 4 lutego 1943-go roku na Hamburg został zestrzelony Wellington Z1392 przez nocnego myśliwca nad terytorium Holandii. Samolot rozbił się pod Oostermeer, Friesland. Z zestrzelonego samolotu uratował się tylko plut.pil. Mieczysław Seredyn Pozostali członkowie załogi zginęli na miejscu : por. nawig. Edward Lesisz, kpr. bomb. Henryk Gzell, st. szer. rtg. Alfons Kawalski, kpr. strz. Bernard Kozłowski.
Przy kościele blisko katastrofy mieszkańcy Oostermeer ufundowali tablicę upamiętniająca polskich lotników, którzy zginęli "Za Waszą I Naszą Wolność".

Ciężko ranny plut.pil. Mieczysław Seredyn trafił do szpitala, a resztę wojny spędził w niewoli niemieckiej. Z niewoli powrócił 7-go maja 1945-go roku do bazy Blackpool. Powrócił do Polski 1-marca 1946-go roku. Pracował jako rolnik w Oleksowie. Zmarł 19-go czerwca 1981-go roku.

Władysław Gnyś (ur. 24 sierpnia 1910, zm. 28 lutego 2000), polski pilot myśliwski.
Urodził się w Sarnowie niedaleko Gniewoszowa. Służbę w lotnictwie polskim rozpoczął w 1931 roku. Jako kapral służby nadterminowej był instruktorem w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Kurs Podchorążych Lotnictwa ukończył w Szkole Podchorążych Lotnictwa dla podoficerów w Bydgoszczy w 1938 roku. W roku 1939 po promocji do stopnia podporucznika w Dęblinie, otrzymał przydział do 121 eskadry myśliwskiej 2 Pułku Lotniczego w Krakowie.

1 września 1939 r. ok. 7.00 Gnyś wystartował z dowódcą III/2 Dyonu Myśliwskiego, kpt. Medweckim, na przechwycenie niemieckich bombowców, które wracały znad Krakowa. Chwilę po starcie kpt. Medwecki został zestrzelony przez Ju 87 (pilotem był Frank Neubert; uzyskał on pierwsze zwycięstwo w II wojnie światowej), zaś Gnyś uciekł Niemcom i wykonał lot patrolowy. W okolicach Olkusza napotkał dwa bombowce Do 17, które ostrzeliwał aż do rozbicia w miejscowości Żurada.
W ten sposób Polak został pierwszym alianckim pilotem, który uzyskał zwycięstwo powietrzne w II wojnie.
Szczątki dwóch Dornierów zostały zabrane przez polski wywiad, a niektóre ich elementy przetrwały do dzisiaj.
W ciągu dalszych dni wojny Gnyś także wykonywał loty bojowe, jednak nie odniósł więcej zwycięstw.
17 września w dniu sowieckiej agresji doznał poważnego zakażenia pokarmowego. Został ewakuowany do Rumunii samochodem eskadry, potem dzięki pomocy Polaków i rumuńskich cywili wykurował się i przez Bukareszt przedostał się do portowego miasteczka Balcik nad Morzem Czarnym. 15 października zaokrętował się na statek "St. Nicolaus" i przez Bejrut dopłynął do Marsylii.

Gnyś znalazł się w grupie 21 polskich pilotów, wysłanych 7 stycznia 1940 r. do Montpellier na przeszkolenie. Po jego zakończeniu został przydzielony do klucza por. Kazimierza Bursztyna (trzecim pilotem był ppor. Władysław Chciuk).
27 marca 1940 r. odchodzących na front lotników pożegnał w Lyon-Bron Naczelny Wódz, gen. Władysław Sikorski (piloci na lotnisko francuskiej jednostki Groupe de Chasse III/1 przybyli jednak dopiero 29 marca).
12 maja 1940 r. w locie na przechwycenie wrogiej formacji bombowej trzej Polacy ostrzelali i ciężko uszkodzili He 111, który z zabitym tylnym strzelcem wodował przymusowo koło Antwerpii. W tym samym locie Gnyś zaatakował jeszcze samotnie pojedynczego Heinkla i uszkodził go.
16 maja ponownie trójka pilotów (tym razem Francuz por. Marche, Chciuk i Gnyś) zestrzeliła niemiecki samolot, Do 17 (przyznano po 1/3 zwycięstwa).
25 maja Bursztyn, Gnyś i Chciuk walczyli samotnie z 14 Messerschmittami. W locie tym zginął por. Bursztyn, zestrzelony został również niemiecki myśliwiec. Podobnie jak w przypadku dwóch poprzednich zwycięstw przyznano po 1/3 zwycięstwa, ze względu na niemożliwość ustalenia, kto zestrzelił wroga (walka odbywała się w dużym zamieszaniu).
Po śmierci por. Kazimierza Bursztyna Gnyś objął dowództwo klucza, który do końca kampanii francuskiej nie stoczył już poważniejszych walk.
21 czerwca Polacy odjechali do Port Vendres, skąd statkiem odpłynęli do Oranu. Do Casablanki dotarli drogą lądową, potem angielskim statkiem przez Gibraltar do Anglii. Do liverpoolskiego portu wpłynęli 14 lipca 1940 r.

Po krótkim pobycie w Blackpool, w połowie sierpnia 1940 r., Gnyś trafił do 302 dywizjonu. Przez ponad rok latał na Hurricane'ach i Spitfire'ach, nie odnosząc zwycięstw. 30 stycznia 1942 roku przeszedł do pracy w naziemnym stanowisku dowodzenia 302 (potem 303) dywizjonu.
W grudniu 1942 r. powrócił do lotów w 302 dywizjonie. 10 lutego 1943 r. przeniesiony został do 316 dywizjonu na dowódcę eskadry, a od sierpnia 1943 r. latał jako dowódca eskadry w 309 Dywizjonie "Ziemi Czerwińskiej".
W październiku 1943 r. przydzielony został do sztaby 84 Grupy Myśliwskiej, gdzie pełnił rolę polskiego oficera łącznikowego.

27 sierpnia 1944 r. Gnyś objął dowództwo 317 Dywizjonu "Wileńskiego. Tego samego dnia poprowadził 12 Spitfire'ów tej jednostki na bombardowanie wojsk niemieckich na południe od Rouen. W czasie ataku został trafiony w silnik przez obronę przeciwlotniczą. Wylądował w przesiece leśnej, mocno rozbijając samolot. Po opuszczeniu maszyny został ostrzelany przez żołnierzy Waffen-SS i trafiony w plecy. Rannego Polaka Niemcy zabrali do szpitala. Przeprowadzona przez chirurga próba wyjęcia kuli zakończyła się niepowodzeniem, gdyż (jak później wykazało prześwietlenie) pocisk utkwił tak głęboko, że ostatecznie pozostawiono go tam i Gnyś do końca życia chodził z kawałkiem metalu w ciele.
Parę dni potem Niemcy rozpoczęli odwrót i ewakuację szpitala. Zostali zaskoczeni przez francuskich partyzantów, którzy oswobodzili Gnysia i po nadejściu wojsk alianckich, przekazali go Anglikom. Gnyś samolotem został przetransportowany do Anglii, do szpitala w Swindon.

Po zakończeniu rekonwalescencji, w marcu 1945 r. Gnyś przyjęty został do Wyższej Szkoły Lotniczej w Weston-super-Mare. Po jej ukończeniu we wrześniu 1945 r. trafił do sztabu Fighter Command. Pozostał tam do rozwiązania Polskich Sił Powietrznych.

Za zasługi wojenne odznaczony został Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari (nr 10766), trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz - za kampanię francuską - Croix de Guerre.
Posiadał polski stopień kapitana i angielski Squadron Leadera.

W 1947 r. mimo proponowanego długoletniego kontraktu z RAF zdecydował się na demobilizację i wyjazd do Kanady, który nastąpił 15 marca 1948 r. z portu Southampton. Gnysiowie zakupili farmę w pobliżu miejscowości Vinemount i zajęli się uprawą roli.
W 1951 r. odsprzedali farmę i przeprowadzili się do miasteczka Grimsby. Władysław podjął pracę w zakładach samochodowych Studebakera, a jego żona Barbara prowadził hodowlę rasowych psów.
W 1965 r. Gnyś po raz pierwszy od zakończenia wojny odwiedził Polskę.
W 1982 r. Barbara wydała biografię męża pt. "First Kill" (polski wydanie z 1996 r. "Pierwsze spotkanie").
W 1989 r. Gnyś otrzymał list od Franka Neuberta, niemieckiego pilota, który zestrzelił 1 września 1939 r. kpt. Medweckiego. 31 sierpnia 1989 r. zaaranżowano spotkanie dwóch pierwszych zwycięzców powietrznych z II wojny światowej, które nagłośniły kanadyjskie media. Polak i Niemiec publicznie nazwali się przyjaciółmi, co nie we wszystkich kręgach spotkało się z dobrym przyjęciem.

Po raz kolejny Gnyś odwiedził Polskę w 1996 r. Zaproszony został przez kpt. pil. Stanisława Majcherczyka, prezesa Klubu Seniorów Lotnictwa w Katowicach. Do zaproszenia doszło w dość osobliwych okolicznościach: otóż w Polsce sądzono powszechnie, że Władysław Gnyś zmarł w roku 1983 w Kanadzie. Majcherczyk postanowił odnaleźć rodzinę pilota i zaprosić ją do Żurady, na uroczyste obchody rocznicy zwycięstwa. Okazało się, że Władysław Gnyś żyje i ma się całkiem dobrze.
19 czerwca 1996 r. przybył do Polski i odwiedził m.in. rodzinny Sarnów, Katowice, Kraków oraz Olkusz i Żuradę.
W Żuradzie brał udział w uroczystości nadania swojego imienia tamtejszej szkole podstawowej, a w Olkuszu przyjął honorowe obywatelstwo miasta. W
W 1998 r. pilota w Pałacu Prezydenckim gościł prezydent Kwaśniewski z żoną, a w 1999 r. w Niagara Falls na Florydzie Gnyś przyjął Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski oraz awans na pułkownika.

Władysław Gnyś zmarł 28 lutego 2000 r. w wieku 89 lat. Spoczął na cmentarzu Mount Osborne w Beanville w Kanadzie.