Regów Stary
Wieś powstała najpóźniej w początkach XV wieku. Dnia 29 VII 1439 roku erygowano parafię w tej miejscowości (według Ks. Kumora). Wzmianki o tej miejscowości pochodzą też z "Liber Beneficiorum_" Jana Długosza z lat 1470-1480.Nazwę zapisano wtedy "in Regov" Pochodzenie nazwy nie zostało przez językoznawców w pełni wyjaśnione. Przypuszcza się że pochodzi ona od staropolskiej nazwy osobowej "Reg" Wieś należała pierwotnie do rodziny Regowskich, herbu Abdank. Według spisów podatkowych powiatu radomskiego z 1508 roku wieś należała do Stanisława Regowskiego. W 1569 roku według kolejnego spisu właścicielem wsi był Mikołaj Regowski. Wieś miała 3 i 3 łana obszaru. Oprócz kmieci mieszkało we wsi 5 zagrodników i dwóch komorników. Regów stanowił ośrodek szkolnictwa. W początkach XVI wieku istniała już we wsi szkoła parafialna. Stał we wsi budynek szkolny z ogrodem, kierownikiem szkoły był Andrzej ze Stężycy. Pobierał 4 marki pensji i "pewne jarzyny" od Mikołaja Regowskiego. Dziedzicami wsi byli kolejno Regowscy (do początku XVII wieku) po nich byli Pękosławscy, Witowscy, Chomętowscy, aż w drugiej połowie XVII wieku wieś trafiła do Jana Wielopolskiego. Dziedzicem wsi z tego rodu był też Hieronim Wielopolski starosta krakowski (zmarły w 1779) po nim wieś stała się własnością jego małżonki. Wdowa zastawiła wieś oraz miasto Granica panu Wodzickiemu. (przełom XVIII i XIX wieku) W 1747 roku postawiono we wsi nowy kościół modrzewiowy. Stanął w innym miejscu niż poprzedni ponieważ częste wylewy Wisły niszczyły poprzednią świątynie. Nowy kościół uposażyli margrabia Wielopolski i Dorota Tarłowa wojewodzina lubelska. W końcu XVIII wieku dobra Regów były przedmiotem zastawu. W 1827 roku wioska liczyła 27 domów i 282 mieszkańców. Dobra regowskie przed 1873 rokiem obejmowały: Regów, Wysokie Koło, Boguszówkę, Markową Wolę i miasteczko Granicę. W XIX wieku właścicielami dóbr regowskich była rodzina Lewickich. W 1930 roku właścicielem folwarku Regów (tak samo jak folwarku Boguszówka) był Seweryn Plewiński. Razem obydwa folwarki zajmowały 781 hektarów obszaru. Miejscowość Regów Stary w 1938 roku liczyła 55 domów

Parafia Regów i jej okolice położone były na północnym skraju historycznej Małopolski, na pograniczu z Mazowszem. W IX i X wieku ziemie te zamieszkiwało słowiańskie plemię Lędzian. W XII i XIII w parafia regowska przynależała do kasztelani sieciechowskiej. Od czasu powstania, aż do 1790 roku, parafia Regów wchodziła w skład archidiakonatu lubelskiego rozległej diecezji krakowskiej, w metropolii gnieźnieńskiej. Między 1790 rokiem a 1818 r. przynależała do metropolii lwowskiej (diecezja chełmska do 1807r. oraz kielecka do 1818 r.). Od 1818 r. parafia Regów przynależała do metropolii Warszawskiej, diecezji Sandomierskiej.
Kościół został ufundowany około roku 1390 zapewne przez właściciela wsi Regowa z rycerskiego rodu Regowskich herbu Abdank (Habdank). Pierwsza pewna wzmianka o kościele w Regowie pochodzi z 1447r.: ,,_Stanislaus r(ector) e(cclesiae) in Ragow_". Istniał jednak nieco wcześniejszy dokument, który można uznać za pierwszą wzmiankę o kościele, mianowicie ugoda zawarta miedzy Jakubem z Regowa a Jakubem ze Starosiedlic, potwierdzona przez biskupa krakowskiego, Zbigniewa Oleśnickiego w dn. 29 lipca 1439 w Kunowie. Ten pergaminowy dokument uznawano za akt erekcyjny kościoła regowskiego, gdyż określał pierwotne uposażenie kościoła i prawo do patronatu. Na przełomie XV i XVI wieku do parafii regowskiej przynależało kilka wsi: Wola (Regowska), czyli Wysokie Koło, oraz prawdopodobnie Boguszowa Wola i Markowa Wola, ponadto osady Ostrów i Sosnowy Łęg, które to w późniejszych latach zostały zniszczone przez wylewy Wisły. Od początku XVII wieku w spisach poborowych wymieniona została wieś Rybitwy, nazywana później Matygi, położona na prawym brzegu Wisły. W I-wszej połowie XVIII wieku w skład parafii weszło miasteczko Granica, założone przez Karola Gonzagę Myszkowskiego z Wielopolskich, a w 1821r. doszła nowa wieś Regów Nowy powstała na gruntach plebańskich.

Kościół i plebania. Niewiele wiadomo o pierwszym kościele w Regowie nad Wisłą, poza tym, że był drewniany i pod wezwaniem św. Mikołaja. Kościół ten uległ zniszczeniu na skutek wylewów Wisły. W r. 1503 został wybudowany drugi kościół, który został zniszczony przez pożar. W roku 1585 r. został odbudowany i powiększony.
Opis kościoła (wg relacji z 1603 r.) - budynek składał się ze starej, odbudowanej nawy i nowej, odbudowanej od strony północnej, w której mieściły się: kaplica (od zachodu) i zakrystia (od wschodu), na dachu wieżyczka z sygnaturką, podłogi drewniane, drzwi wielkie od strony zachodniej, drugie mniejsze od południa, wszystkie okna oszklone. W starej nawie mieściły się:
- ołtarz wielki pod wezwaniem św. Mikołaja, na 3-stopniowym podwyższeniu, z obrazem św. Anny;
- drugi ołtarz, przy ścianie południowej, blisko rogu Ewangelii, z obrazem Przemienienia Pańskiego;
- trzeci ołtarz, w środku nawy, od strony południowej z bardzo starym obrazem św. Stanisława.
- wizerunek Chrystusa Ukrzyżowanego z postaciami Najświętszej Marii Panny i św. Jana;
- wizerunek Chrystusa Ukrzyżowanego z postaciami Najświętszej Marii Panny i św. Jana;
- ambona przy ścianie północnej

Cmentarz przykościelny był dobrze ogrodzony, a na nim dzwonnica z 3 dzwonami i drewniany budynek kostnicy. Na plebani, położonej po stronie południowej cmentarza znajdował się dom proboszcza oraz budynek szkoły.
W 1703 roku kościół został zniszczony przez pożar. Ówczesny pleban ks. Jan Witalis Forte, z pochodzenia Francuz, odbudował kościół w Regowie w 1711r. Nowy kościół posadowiono na starych, murowanych fundamentach, przez co został zachowany poprzedni jego plan w formie kwadratu. Kolejne wylewy Wisły powodowały coraz większe szkody. Aby uniknąć całkowitego zniszczenia, w 1738r. został przeniesiony pod miasteczko Granicę. W noc na 30 sierpnia 1919 roku, cały kościół z przyległościami spalił się doszczętnie, gdyż wskutek silnej wichury akcja ratunkowa była bezskuteczna. Przyczyną pożaru było prawdopodobnie zaprószenie ognia.